بیماری کرونا یا کووید۱۹ که در سال ۲۰۱۹ در جهان شیوع پیدا کرد، نوعی بیماری ویروسی است که توسط ویروس SARS-CoV-2 ایجاد می‌شود. کسانی که به کووید۱۹ مبتلا می‌شوند، ممکن است نشانه‌هایی از جمله تب و سرفه داشته باشند. در بسیاری از موردهای مبتلا به کووید، بیماران به پنومونی و اختلال تنفسی دچار می‌شوند.
کسانی که دچار COPD هستند، در صورت ابتلا به کرونا، نشانه‌های جدی‌تری از بیماری را نشان می‌دهند. اگر به COPD مبتلا هستید باید بسیار مراقب خود باشید تا بیمار نشوید. یکی از بهترین راه‌های پیشگیری از ابتلا به ویروس، انجام واکسیناسیون کووید-۱۹ است. از آنجایی که کسانی که مبتلا به بیماری‌های مزمن هستند، هم‌چنان در خطر ابتلا به شکل حاد بیماری هستند -حتا واکسینه‌شدگان-، بهتر است در فضاهای بسته -مثل داخل خانه- از ماسک مناسب استفاده کنند.
فهرست محتوای نوشته
نمای کلی از بیماری COPD
انسداد مزمن ریوی یا همان COPD، شرایطی است که در آن راه‌های هوایی ریه‌ها ملتهب و باریک می‌شوند و کیسه‌های هوایی آسیب می‌بینند. این بیماری، به‌صورت پیشرفته به دو صورت برونشیت مزمن و آمفیزم ظاهر می‌شود. سیگار کشیدن شایع‌ترین علت COPD است. با گذشت زمان و افزایش تدریجی آسیب به ریه‌ها، نفس کشیدن دشوارتر می‌شود.
بیشتر بخوانید: آمفیزم ریوی بیماری خطرناک افراد سیگاری و ۳ راه درمان
هنگامی که آسیب واردشده گسترده شود، عملکرد تنفسی ریه‌ها نیز مختل می‌شود؛ یعنی دادن اکسیژن کافی به خون و خلاص شدن از شر دی‌اکسیدکربن اضافی برای ریه‌ها سخت‌تر می‌شود. مجموعه‌ی این پدیده‌ها همگی منجر به تنگی نفس و سایر نشانه‌ها می‌شود. درمان COPD اغلب می‌تواند به کنترل تنگی نفس و سرفه کمک کند، گاهی نیز می‌تواند پیشرفت بیماری را کندتر کند؛ اما مهم‌ترین کاری که می‌توانید برای بهبود احساس خود انجام دهید، ترک سیگار و دوری از دود آن است.
این مقاله، گزینه‌های درمانی برای بیماران مبتلا به COPD را مورد بحث قرار می‌دهد. علت‌ها، نشانه‌ها و تشخیص COPD به طور جداگانه مورد بحث قرار می‌گیرد.
راهکارهای کلی
کارهای بسیاری است که بیماران مبتلا به COPD باید برای حفظ سلامت عمومی خود و جلوگیری از پیشرفت بیمای انجام دهند. در ادامه به چند مورد اشاره می کنیم:
ترک سیگار
اولین و مهم‌ترین قدم برای درمان COPD، ترک سیگار است. مهم نیست چه مدتی است که سیگار می‌کشید، یا درجه‌ی پیشرفت بیماری‌تان چقدر بوده است؛ سیگار نکشیدن بهترین پله برای شروع درمان COPD است. با اینکه ترک سیگار چالش برانگیز بوده و سختی‌های خاص خودش را دارد، اما مراقب بهداشتی شما می‌تواند در این زمینه کمک‌تان کند.
یادگیری و رعایت تکنیک صحیح استنشاق کردن
بسیاری از داروهای مورد استفاده برای درمان COPD در دستگاه‌های استنشاقی –مثل نبولایزر– عرضه می‌شوند. نبولایزر وسیله‌ای است که دارو را به صورت قطره‌های کوچک مایع وارد دستگاه تنفسی شما می‌کند. مدل‌های مختلفی از دستگاه‌های استنشاقی و نبولایزر وجود دارد که به طور معمول، هرکدام شیوه‌ی خاصی برای استفاده دارند. مراقب بهداشتی کار با دستگاه را به شما آموزش می‌دهد تا به‌طور کارآمد از آن استفاده کنید. با تکرار و تمرین، کم‌کم استفاده از دستگاه تنفسی برایتان راحت‌تر خواهدبود.
توان بخشی ریوی
برنامه‌های توان‌بخشی ریوی (یا بازتوانی ریوی) راه‌هایی را به شما می‌آموزد که می‌تواند به بهبود نشانه‌های بیماری کمک کند. این، ممکن است شامل آموزش در مورد وضعیت شما، تمرین ورزشی، حمایت اجتماعی و آموزش تکنیک‌های بهتر نفس کشیدن باشد. برنامه‌ها متفاوت و پرتنوع است؛ اما بسیاری از آنها شامل شرکت در جلسه‌هایی است که یک یا دوبار در هفته به مدت ۸ تا ۱۲ هفته تشکیل می‌شود. در پایان یک برنامه، به شما «نسخه‌ای» برای ادامه‌ی تمرین‌ها داده می‌شود تا بتوانید به تنهایی آنها را انجام دهید.
ثابت شده است که برنامه‌های توان‌بخشی ریوی، توانایی فرد برای ورزش کردن، بهبود کیفیت زندگی و کاهش احتمال وخیم شدن COPD (زمانی که نشانه‌های بیماری بیش از حد معمول شعله‌ور می‌شوند) را بهبود می‌بخشد. حتا بیمارانی که دچار تنگی نفس شدید هستند نیز می‌توانند از برنامه‌ی توان‌بخشی بهره‌مند شوند.
پیشگیری و درمان عفونت‌ها
عفونت تنفسی می‌تواند منجر به وخیم‌تر شدن COPD شود. برای جلوگیری از این اتفاق، تمام واکسن های توصیه شده در اینجا را دریافت کنید:
- واکسن پنوموکوک: این واکسن در دو نوع پنوموواکس و پرونار موجود است. هر دو مدل از بروز یکی از شایع‌ترین علت‌های ذات‌الریه پیشگیری می‌کند. بسته به سن شما و سایر عامل‌های محیطی، مراقب بهداشتی به شما کمک می‌کند تا تصمیم بگیرید که آیا به هر دو واکسن نیاز دارید یا پنوموواکس به‌تنهایی کافی است؟ و چه زمانی باید آن را بزنید (ممکن است لازم باشد واکسن را در فاصله‌ی زمانی ۵ تا ۱۰ ساله تکرار کنید).
- واکسن آنفولانزا: هرساله قبل از آمدن فصل آنفولانزا (پاییز یا ابتدای زمستان در نیمکره‌ی شمالی) باید این واکسن را دریافت کنید.
- واکسن سیاه‌سرفه: این واکسن از شما دربرابر سیاه‌سرفه محافظت می‌کند. اگر تا سن ۱۹ سالگی (یا بیشتر) این واکسن را نزده‌اید، باید یک دوز دریافت کنید.
- واکسن زونا: این واکسن از شما در برابر بیماری زونا و عارضه‌های ناشی از آن محافظت می‌کند. دریافت این واکسن برای سن ۵۰ سال و بالاتر توصیه می‌شود. بیماران مبتلا به COPD ممکن است بیشتر از حد معمول در خطر ابتلا به زونا باشند.
- واکسن کووید-۱۹: این واکسن از شما در برابر ویروس کرونا محافظت می‌کند و برای سن بالای ۱۲ سال توصیه می‌شود. بیماران COPD درصورت ابتلا به کووید، شکل بسیار شدیدتر بیماری را از خود نشان می‌دهند. واکسن‌های مختلفی در بازار موجود و در حال تقویت هستند. دوز یادآور (booster) واکسن کرونا برای ایجاد ایمنی پایدار تعریف و با رعایت فاصله‌ی زمانی نسبت به دوز اول، بین مردم توزیع شده‌است. مراقب بهداشتی شما می‌تواند در مورد انتخاب بهترین نوع واکسن و فاصله‌ی مناسب تزریق آن نسبت به دوزهای قبلی، شما را راهنمایی کند.
بیشتر بخوانید: کرونا یا کووید ۱۹ چیست؟ با علائم آن بهتر آشنا شوید
اگر دچار عفونت شوید، ممکن است پزشک شما دارو تجویز کند. اگر نشانه‌های بیماری شدید باشد یا عفونت از نوع باکتریایی باشد، ممکن است آنتی‌بیوتیک دریافت کنید. با این حال، کارآمدی قطعی ندارد؛ زیرا بیشتر عفونت‌های تنفسی توسط ویروس‌ها ایجاد می‌شوند. آنتی‌بیوتیک‌ها، داروهایی هستند که بر باکتری‌ها اثرگذارند و روی ویروس‌ها تاثیر درمانی ندارند. اگر فکر می‌کنید ممکن است آنفولانزا داشته‌باشید، به پزشک خود اطلاع دهید، زیرا ممکن است به یک داروی ضد ویروسی نیاز داشته باشید.
به‌طور کلی استفاده‌ی مداوم از آنتی‌بیوتیک‌ها برای جلوگیری از عفونت توصیه نمی‌شود. با وجود درمان دارویی، اگر بیماری دوبار (یا بیشتر) در سال برگشت‌پذیر باشد و با هربار برگشت‌پذیری دوباره، شکل شدیدتری پیدا کند، پزشک ممکن است درمان با آنتی‌بیوتیکی به نام آزیترومایسین را پیشنهاد کند.
بیشتر بخوانید: مقاومت آنتی بیوتیکی، تهدیدی برای پیشرفت داروها
تغذیه
برخی از بیمارانی که به شکل پیش‌رفته‌ی COPD مبتلا شده باشند، به دلیل نشانه‌هایی که دارند نمی‌توانند به اندازه‌ی کافی غذا بخورند. بنابراین کاهش وزن ناخواسته به‌طور معمول در فرد مبتلا به بیماری ریوی پیشرفته بیشتر اتفاق می‌افتد. تغذیه‌ی ناکافی می‌تواند منجر به سوء‌تغذیه شود که می تواند علامت‌های بیماری را بدتر کرده و احتمال عفونت را افزایش دهد. اگر در خوردن غذای کافی مشکل دارید، یا اگر بدون ورزش و فعالیت خاصی وزن کم می‌کنید، با پزشک خود صحبت کنید.
اگر نیاز دارید که مقدار کالری دریافتی خود را افزایش دهید، می‌توانید:
- تعداد وعده‌های غذایی را زیاد اما حجم دریافتی را کوچک در نظر بگیرید. سعی کنید غذاهای مغذی (مانند تخم مرغ) بخورید.
- غذاهایی بخورید که نیاز به آماده‌سازی کمی دارند (به‌طور مثال وعده‌های غذایی قابل استفاده در مایکروویو).
- قبل از غذا خوردن استراحت کنید.
- به صورت روزانه مولتی‌ویتامین مصرف کنید.
- مکمل‌های غذایی (نوشیدنی‌هایی که دارای کالری و ماده‌های مغذی زیادی هستند) اضافه کنید.
- با مشورت مراقب سلامتی خود و صلاح‌دید ایشان، از دارو برای تحریک اشتهای خود استفاده کنید.
بیشتر بخوانید: ۱۳ ویتامین و مکمل ضروری که بدن ما نیاز دارد
از طرفی دیگر، اضافه وزن نیز می‌تواند علامت‌های COPD را بدتر کند. در صورت نگرانی، مراقب سلامت شما می‌تواند به کاهش وزن شما در شرایط ایمن کمک کند.
نظارت منظم
ملاقات منظم شما با مراقب بهداشتی خود بخش مهمی از مدیریت COPD را شامل می‌شود. شما باید درمورد نشانه‌های بیماری، نحوه‌ی عملکرد درمان‌های شما و اینکه آیا بیماری های زمینه ای یا ارثی دیگری که ممکن است داشته باشید و بر COPD شما تأثیر بگذارد، با هم صحبت کنید. زمان و تعداد ملاقات شما با مراقب سلامت‌تان به وضعیت و سلامت خاص شما بستگی دارد، اما به‌طور میانگین حداقل هر چند ماه یک‌بار قرار ملاقات خواهیدداشت.
ارزیابی شدت بیماری
اینکه بهترین رویکرد برای درمان شما چیست (از جمله داروهایی که برای شما تجویز می‌شود) تا حدی به شدت بیماری COPD شما بستگی دارد؛ یعنی در این مورد، علامت‌های بیماری شما، خطر پیشرفت در آینده و نتایج آزمایش اسپیرومتری تعیین کننده هستند.
داروهای COPD
درکنار نکته‌های گفته شده، درمان اصلی COPD درمان دارویی است. بسته به وضعیت شما و شدت نشانه‌های بیماری ممکن است از چندین داروی مختلف استفاده شود.
برونکودیلاتورها (گشادکننده‌های برونش)
داروهایی که به باز کردن راه های هوایی کمک می کنند، به نام برونکودیلاتورها، اصلی ترین درمان COPD هستند. برونکودیلاتورها به باز نگه داشتن راه‌های هوایی کمک می‌کنند و ممکن است مقدار مخاط را در ریه‌ها کاهش دهند.
گشادکننده‌های برونش به‌طور معمول به شکل اسپری‌های استنشاقی عرضه می‌شوند که چند مدل مختلف دارد: اسپری‌هایی با دوز معین (MDI)، استنشاقی پودر خشک (DPI)، استنشاق کننده مه نرم (SMI) یا نبولایزر (دستگاهی که داروی مایع را به یک غبار ریز تبدیل می‌کند). به طور میانگین استفاده از دستگاه‌های استنشاقی کابرد بیشتری دارد که البته ممکن است طرز استفاده‌ی هرکدام متفاوت باشد. توجه داشته باشید که پیش از مصرف دفترچه‌ی راهنمای آن را مطالعه کنید تا خیالتان راحت باشد دوز صحیح دارو به ریه های شما می‌رسد.
گونه‌های مختلفی از برونکودیلاتورها وجود دارند. داروهای کوتاه اثر نشانه‌های شدید بیماری را به سرعت تسکین می‌دهند؛ بنابراین هنگام وخیم شدن بیماری تجویز می‌شوند. آنها عبارتند از:
- بتا آگونیست‌های کوتاه‌اثر (SABAs): به آنها استنشاق کننده‌های نجات نیز گفته می‌شود؛ زیرا در صورت نیاز می‌توانند به سرعت تنگی نفس را بهبود دهند.
- آنتاگونیست های موسکارینی کوتاه‌اثر(SAMA): که با نام آنتی‌کولینرژیک نیز شناخته می‌شوند، موجب بهبود نشانه‌ها و عملکرد ریه می‌شوند. در صورتی که نشانه های بیماری خفیف باشد و به ندرت اتفاق بیوفتد، SAMA فقط در زمان نیاز تجویز می‌شود. این دسته‌ی دارویی نسبت به SABAها آهسته‌تر عمل می‌کنند، بنابراین SABA ها در اولویت استفاده قرار دارند؛ مگر اینکه بیمار نسبت به داروهای SABA واکنش‌هایی از جمله افزایش ضربان قلب بدهد.
- ترکیب‌های کوتاه‌اثر: به داروهای استنشاقی که ترکیبی از SABA و SAMA هستند گفته می‌شود. این داروها ممکن است بسته به نوع و شدت نشانه‌های بیماری شما در صورت نیاز یا به طور منظم استفاده شوند.
- برونکودیلاتورهای طولانی‌اثر به کنترل نشانه‌های بیماری در طول زمان کمک می‌کنند. برای هر دارو، دستور مصرف مخصوص تعریف می‌شود (به عنوان مثال، یک بار در روز یا دو بار در روز). داروهای طولانی‌اثر که برای درمان COPD استفاده می‌شوند عبارتند از:
- آنتاگونیست‌های موسکارینی طولانی‌اثر(LAMA): که آنتی‌کولینرژیک نیز نامیده می‌شوند، با کاهش تنگی نفس و شدت COPD، عملکرد ریه را بهبود می‌بخشند. اگر علامت‌های بیماری به طور قابل توجهی با درمان‌های دیگر، مانند گشادکننده‌های برونش کوتاه‌اثر کنترل نشود، مرحله‌ی بعدی تجویز LAMA خواهدبود.
- آگونیست‌های بتا طولانی‌اثر(LABAs): در صورت مقاومت یک بیمار به داروهای قبلی،LABAs تجویز می‌شوند.
- داروهای ترکیبی: ترکیبی از LAMA و LABA به‌طور معمول زمانی استفاده می‌شود که نشانه‌های بیماری به طور کامل با یک دارو کنترل نشود. در بیماری ممکن است داروهای متفاوت در اسپری‌های استنشاقی جداگانه مصرف شوند؛ و یا در صورت وجود داروها به صورت یک اسپری استنشاقی ترکیبی مصرف شوند.
گلوکوکورتیکوییدها
گلوکوکورتیکوییدها یا کورتیکواستروییدها یا استروییدها، دسته‌ای از داروها هستند که دارای خاصیت ضد‌التهابی هستند. توجه داشته باشید که گلوکوکورتیکوییدها، با استروییدهایی که برخی از ورزشکاران برای عضله‌سازی مصرف می‌کنند بسیار متفاوت هستند. گلوکوکورتیکوییدها را می‌توان به شکل‌های مختلفی از جمله با اسپری استنشاقی، قرص خوراکی یا از طریقIV (آنژیوکت، لوله‌ی نازکی که وارد رگ می‌شود) مصرف کرد.
گلوکوکورتیکوییدهای استنشاقی را می‌توان همراه با یک برونکودیلاتور طولانی‌اثر، برای کنترل طولانی‌مدت نشانه‌های بیماری استفاده کرد. هم‌چنین در صورتی که نشانه‌های بیماری به‌تنهایی با برونکودیلاتورها به‌طور کامل کنترل نشوند، یا بیماری به‌طور مرتب پیشرفت کند نیز می توان از ترکیب گلوکوکورتیکوییدهای استنشاقی و برونکودیلاتور طولانی‌اثر استفاده کرد. علاوه‌بر این، یک استنشاق ترکیبی وجود دارد که حاوی یک گلوکوکورتیکویید استنشاقی، یک LABA و یک LAMA است.
گلوکوکورتیکوییدهایی که به صورت قرص خوراکی یا از طریق IV (تزریق داخل وریدی در بیمارستان) استفاده می‌شوند، بیشتر برای درمان کوتاه‌مدت COPD وخیم استفاده می‌شوند.چراکه به دلیل خطر عارضه جانبی، طولانی مدت مصرف نمی شوند.
داروهای تجویزی برای COPD مقاوم به درمان
برخی از داروها، مانند روفلومیلاست و تیوفیلین، فقط برای کسانی استفاده می‌شود که حتا پس از انجام درمان‌های معمول، هنوز نشانه‌های بیماری را در خود دارند.
- روفلومیلاست قرصی است که برای بیمارانی تجویز می شود که با وجود استفاده از برونکودیلاتورهای استنشاقی و گلوکوکورتیکوییدها، دچار سرفه‌ی مزمن و خلط (برونشیت مزمن) شده و نشانه‌های بیماری در آنان شدت پیدا کرده‌است. .
- تیوفیلین قرصی است که گاهی در درمان تنگی نفس کمک‌کننده است؛ اما به‌دلیل عارضه‌های جانبی بسیاری که ایجاد می‌کند استفاده نمی‌شود.
- آزیترومایسین نوعی آنتی‌بیوتیک است که می‌تواند به کاهش تعداد حمله‌های بیماری کمک کند و تا حدی جلوی پیشرفت بیماری را بگیرد؛ بنابراین، در برخی از بیماران مورد توجه قرار می‌گیرد.
داروهای ضدسرفه توصیه نمی‌شوند. برخی از داروها مثل داروهای سرکوب‌کننده‌ی سرفه برای بیماران مبتلا به COPD توصیه نمی‌شوند. اگرچه سرفه می‌تواند یک علامت آزاردهنده باشد، اما باید از مصرف داروهای سرکوب‌کننده‌ی سرفه خودداری کرد؛ زیرا سرکوب سرفه ممکن است خطر ابتلا به عفونت را افزایش دهد.
درمان‌های تکمیلی برای COPD
همان‌طور که در بالاتر اشاره شد، نکته‌های ساده اما مهمی وجود دارد که بیماران مبتلا به COPD برای مدیریت بیماری خود باید آنها را رعایت کنند؛ اولین و مهم‌ترین آنها هم ترک سیگار است. علاوه‌بر آن، درمان‌های غیردارویی دیگری نیز وجود دارند که به کاهش علامت‌های بیماری و بهبود کیفیت زندگی شما کمک می‌کند:
اکسیژن تراپی
اکسیژن خون بیماران مبتلا به COPD نسبت به مردم عادی کمتر است. این وضعیت که به هیپوکسمی معروف است، ممکن است در شرایطی رخ دهد که شما حتا احساس تنگی نفس یا نشانه‌های دیگر را نداشته باشید. سطح اکسیژن خون توسط دستگاه پالس اکسیمتر (دستگاه کوچکی که به سر انگشت شما وصل می‌شود) یا آزمایش خون (تست ABG، گازهای خون شریانی)اندازه‌گیری می‌شود. بیماران مبتلا به هیپوکسمی ممکن است تحت اکسیژن درمانی قرار گیرند که می‌تواند بقا و کیفیت زندگی‌شان را بهبود ببخشد.
اگر نیاز به اکسیژن تراپی در منزل باشد، لوله‌ای باریک به نام کانولا داخل سوراخ‌های بینی قرار می‌گیرد که اکسیژن را از دستگاه وارد سیستم تنفسی می‌کند. مراقب سلامت شما درمورد نحوه‌ی استفاده از دستگاه، زمان و چگونگی تمیزکردن و عوض کردن آن به شما آموزش می‌دهد.
توجه! در هنگام سیگار کشیدن هرگز نباید از اکسیژن مکمل استفاده کرد. اکسیژن خاصیت انفجاری دارد و سیگار کشیدن در حین دریافت اکسیژن، می‌تواند منجر به سوختگی شدید شود. آتش‌سوزی‌های مرگ‌باری در کسانی که هنگام دریافت اکسیژن سیگار کشیده‌اند رخ داده است. برخی از بیماران مبتلا به COPD ممکن است در طول سفر هوایی به دلیل تغییر فشار هوا در داخل هواپیما دچار هیپوکسمی شوند. اگر مراقب سلامت شما تشخیص دهد که در طول پرواز در خطر هیپوکسمی هستید، می‌تواند برای شما اکسیژن را در سفر هوایی تجویز کند.
دریچه های اندوبرونشیال(EBVs)
دستگاه‌های کوچکی هستند که با استفاده از برونکوسکوپ (لوله‌ای که از طریق دهان یا بینی وارد گلو می‌شود) در راه‌های هوایی کاشته می‌شوند. دریچه‌ها به صورت یک طرفه اجازه‌ی خروج هوا از قسمت آسیب‌دیده را می‌دهند (اما هیچ هوایی وارد نمی‌شود)؛ در نتیجه، بخش‌های سالم‌تر ریه می‌توانند بیشتر کار تنفس را انجام دهند. EBV ها ممکن است گزینه‌ای برای کسانی باشد که با وجود دارو و توان‌بخشی ریوی، هم‌چنان علامت‌های بیماری آمفیزم را دارند.
جراحی
جراحی، مانند جراحی کاهش حجم ریه یا پیوند ریه، ممکن است در کاهش نشانه‌های بیماری در برخی از مبتلایان به آمفیزم پیشرفته مفید باشد.
جراحی کاهش حجم ریه شامل برداشتن قسمت‌هایی از ریه است که بیشتر آسیب دیده‌اند، که به ریه‌ی باقی مانده اجازه می‌دهد تا منبسط شده و عملکرد طبیعی‌تری داشته‌باشد. این ممکن است گزینه‌ای برای کسانی باشد که پس از انجام سایر درمان‌های معمول -از جمله توان‌بخشی ریوی- هنوز هم نشانه‌های شدیدی دارند. این جراحی برای همه سودمند نخواهند بود؛ درواقع، نتیجه‌ی عمل برای برخی بیماران ممکن است وخیم‌ترشدن بیماری‌شان باشد. برای پیش‌بینی نتیجه‌ی عمل، انجام آزمایش CT Scan می‌تواند کمک‌کننده باشد.
پیوند ریه در بیماران دچار COPD پیشرفته مطرح می‌شود. در صورت موفقیت‌آمیز بودن پیوند، درصد زیادی از نشانه‌های بیماری بهبود پیدا می‌کند. با این حال، پژوهش‌ها هنوز ثابت نکرده که پیوند ریه سبب افزایش طول عمر بیمارمبتلا به COPD می‌شود.
پیش‌آگهی‌های COPD
اگرچه COPD به‌طور معمول با گذشت زمان بدتر می‌شود، اما پیش‌بینی پیش‌آگهی شما (اینکه چقدر سریع پیشرفت می‌کند و چقدر زنده خواهیدماند) دشوار است. عامل هایی ازجمله: اینکه آیا شما به سیگار کشیدن ادامه می‌دهید یا آن را کنار می‌گذارید، کمبود وزن دارید، چقدر از نظر جسمانی سالم هستید و اینکه ریه‌هایتان چگونه در حین ورزش یا انجام فعالیت کار می‌کنند، در شدت نشانه‌های بیماری شما نقش دارند. بیماران مبتلا به COPD با نشانه‌های خفیف‌تر، وزن طبیعی دارند و سیگار نمی کشند؛ درنتیجه طول عمر بیشتری دارند.
شاخص BODE، نمونه‌ای از ابزاری است که پزشکان برای پیش‌بینی بقا وتصمیم‌گیری درباره‌ی زمان‌بندی پیوند ریه از آن استفاده می‌کنند. این شاخص با استفاده از داده‌هایی از جمله شاخص توده بدنی (BMI)، شدت انسداد/گرفتگی جریان هوا در آزمایش اسپیرومتری، میزان تنگی نفس با انجام فعالیت و مسافت طی شده در شش دقیقه، عددی را محاسبه می‌کند که به پیش‌بینی پیش‌آگهی بیماری شما کمک می‌کند.
بیشتر بخوانید: BMI چیست؟ راحت ترین فرمول محاسبه (شاخص توده بدنی)
مراقبت‌های آخر عمر (مربوط به COPD پیشرفته)
اگرچه بحث در مورد مرگ و مردن می‌تواند برای بیماران، اعضای خانواده و کادر پزشکی ناراحت‌کننده باشد، اما این موضوع برای مبتلایان به بیماری‌های مزمن جدی مانند COPD بسیارمهم است.
برنامه‌ریزی برای مراقبت پیشرفته
همه‌ی بیماران مبتلا به COPD درنتیجه‌ی بیماری خود نمی‌میرند. با این‌حال، مهم است که در پایان زندگی خود، قبل از اینکه به شدت بیمار شوید، صحبت درباره‌ی آنچه می‌خواهید را شروع کنید. مردم مختلف ارزش‌ها و عقیده‌های متفاوتی در مورد چیزهای مختلف دارند، مانند اینکه زمانی که دیگر نتوانند به‌تنهایی نفس بکشند، آیا می‌خواهند به دستگاه تنفس مصنوعی وصل بشوند؟ شما باید به خانواده و عزیزانتان بگویید که در این مورد چه احساسی دارید.
سوال‌های مهمی که باید مورد بررسی و بحث قرار دهید عبارتند از:
- اگر نتوانم با دیگران ارتباط برقرار کنم، چه کسی را به عنوان نماینده‌ی خود در تصمیم‌های پزشکی مربوط به درمان خودم انتخاب می‌کنم؟
- آیا درمان‌های خاصی وجود دارد که بخواهم یا نخواهم در پایان عمرم انجام دهم؟
- می‌خواهم آخرین روزها یا هفته‌های خود را در خانه یا بیمارستان بگذرانم؟
مراقبت تسکینی
مراقبت تسکینی به درمان‌هایی گفته می‌شود که بیماری را درمان نمی‌کند یا پیشرفت بیماری را متوقف نمی‌کند، بلکه نشانه‌های بیماری را تسکین می‌دهد و کیفیت زندگی را بهبود می‌بخشد. بیماران مبتلا به COPD می‌توانند از مراقبت‌های تسکینی نه فقط در پایان عمر خود، بلکه در هر مرحله از بیماری که باشند بهره‌مند شوند. مراقبت تسکینی می‌تواند شامل درمان‌هایی برای کمک به اختلال‌های تنفسی، سرفه، خستگی، بی‌خوابی، اضطراب، افسردگی و درد باشد.
هنگامی که COPD پیشرفته می‌شود و نشانه‌ها (مانند مشکل در تنفس) دیگر با درمان های استاندارد قابل کنترل نیست، ممکن است داروهای دیگری مانند مواد افیونی (مثل مورفین) داده شود. در این موقعیت‌ها هم‌چنین ممکن است از تهویه‌ی غیرتهاجمی برای کمک به تنفس استفاده شود.
مراقبت در آسایشگاه
مراقبت در آسایشگاه ممکن است زمانی توصیه شود که فرد بعید است بیش از شش ماه عمر کند. این درمان تمام جنبه‌های نیاز بیمار و خانواده‌اش، از جمله جنبه‌های جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی را پوشش می دهد.
مراقبت در آسایشگاه ممکن است در خانه‌ی خود بیمار یا خانه‌ی سالمندان یا مرکز آسایشگاه انجام شود. در این نوع مراقبت، به طور کلی چندین ارایه دهنده‌ی مراقبت از جمله پزشک، پرستار، کمک پرستار، روحانی یا رهبر مذهبی و مددکار اجتماعی را شامل می‌شود. داشتن حمایت و کمک می‌تواند بار را از دوش خانواده‌هایی که یکی از عزیزانشان را در آسایشگاه در شرایط خاص نگه‌داری می‌کنند، کاهش دهد.
